Γαστρικός Δακτύλιος
Η διαμερισματοποίηση με γαστρικό ρυθμιζόμενο δακτύλιο αποτέλεσε κυριολεκτικά μια ιατρική επανάσταση και καθιέρωσε τις επεμβάσεις κατά της παχυσαρκίας ως ασφαλή και αποτελεσματική θεραπεία.
Στόχος της επέμβασης αυτής είναι να νιώθει ο παχύσαρκος ασθενής την αίσθηση του κορεσμού με πολύ μικρότερες ποσότητες τροφής απ’ αυτές που έχει συνηθίσει να τρώει. Αυτό επιτυγχάνεται τοποθετώντας στο άνω τμήμα του στομάχου έναν δακτύλιο, που δίνει στο στομάχι τη μορφή μιας κλεψύδρας. Οι τροφές συσσωρεύονται σε μια πρώτη φάση στο άνω τμήμα της κλεψύδρας, προκαλώντας τη διάταση του στομαχικού θόλου, η οποία δίνει την αίσθηση του κορεσμού. Στη συνέχεια, οι τροφές περνούν σιγά-σιγά στο κάτω τμήμα και η πέψη εξελίσσεται φυσιολογικά.
Επίσης, ο δακτύλιος περιέχει εσωτερικά ένα διατασσόμενο μπαλονάκι, που επιτρέπει τη ρύθμισή του μετά την επέμβαση. Η ρύθμιση αυτή γίνεται κατά κανόνα μερικές βδομάδες μετά την τοποθέτηση, πραγματοποιείται στο ιατρείο και διαρκεί λίγα λεπτά.
Με τον τρόπο αυτό ρυθμίζεται σωστά η διάμετρος του περάσματος από το άνω προς το κάτω τμήμα του στομάχου, ώστε χωρίς να προκαλείται εμετός, να επιβραδύνεται η διέλευση των τροφών. Συμπερασματικά, ο δακτύλιος προκαλεί στον παχύσαρκο, με μικρές ποσότητες τροφής, την ίδια αίσθηση κορεσμού που αυτός ένιωθε προηγουμένως με μεγάλες ποσότητες.
Η λαπαροσκοπική τοποθέτηση του γαστρικού δακτυλίου διαρκεί συνήθως περίπου 20 λεπτά και πραγματοποιείται στη διάρκεια νοσηλείας ολίγων ωρών, χωρίς νυχτερινή διαμονή στην κλινική.
Ο δακτύλιος αποτελείται από στερεά σιλικόνη, υλικό εντελώς αδρανές, και δεν προκαλεί ποτέ απόρριψη. Είναι σχεδιασμένος για να μπορεί να μείνει στη θέση του μόνιμα. Η διαμερισματοποίηση με δακτύλιο έχει εντούτοις το χαρακτηριστικό να είναι αναστρέψιμη τεχνική.
Ο δακτύλιος αποτελεί για τον ασθενή την πιο απλή και ανώδυνη βαριατρική επέμβαση. Είναι όμως σημαντικό να τονιστεί ότι η αποτελεσματικότητά της προϋποθέτει τρεις βασικούς κανόνες:
- Όταν νιώθει τον κορεσμό με τις μικρότερες ποσότητες, ο παχύσαρκος πρέπει να έχει την ελάχιστη πειθαρχία να μην πιέσει τον εαυτό του ώστε να προκληθεί εμετός για να συνεχίσει να τρώει. Διότι αν αυτό συμβεί σε τακτική βάση, δημιουργείται κίνδυνος το άνω τμήμα του στομάχου να «σακουλιάσει» (slippage), ακυρώνοντας τη δράση του δακτυλίου.
- Πρέπει ο παχύσαρκος να τρώει την μεγαλύτερη ποσότητα της ημερήσιας τροφής στη διάρκεια των γευμάτων, δηλαδή να έχει περιορισμένο «τσιμπολόγημα».
- Χωρίς να απαιτείται δίαιτα (την οποία γνωρίζουμε ότι ο παχύσαρκος δεν μπορεί να τηρήσει μακροχρόνια) πρέπει να αποφεύγει την υπερβολική κατανάλωση γλυκών και αναψυκτικών.
Αν πληρούνται αυτοί οι όροι, ο δακτύλιος είναι μια πολύ καλή επιλογή που συνδυάζει αποτελεσματικότητα και ελάχιστη ταλαιπωρία. Σε περίπτωση όμως που δεν μπορούν να τηρηθούν αυτές οι προϋποθέσεις, είναι προτιμότερο να επιλεχθεί μια από τις επόμενες τεχνικές.